هر کسی قادر است یاد بگیرد که چگونه عکس های هوایی را تفسیر کند. تحقیقات مبتنی بر مقالات گوناگون نشان داده است که برخی اطلاعات برآمده از تصویربرداری هوایی فقط جداول، نمودارها و ارقام نیستند بلکه برای بسیاری به عنوان داده های اولیه مطالعات تلقی می شود.
به عنوان مثال عکاسی هوایی منبع مهمی برای اطلاعات محققان است. در بررسی مطالعات منظره، عکاسی هوایی شامل رشته هایی می شود: مطالعه نحوه استفاده انسان از مناظر گذشته، جغرافیای انسانی به منظور نحوه استفاده از چشم انداز و علوم اقلیمی برای تعیین کاربری و شرایط زمینی.
اینجا ما قصد داریم با توضیحاتی از تعاریف تصویر برداری و ابزار های آن، شما را در شناخت این موضوع یاری کنیم. همراه ما باشید.
تصویربرداری هوایی چیست و چگونه کار می کند؟
عکاسی هوایی یا تصویربرداری هوایی همان طور که از نامش پیداست، روند عکس گرفتن از هوا به حساب می آید اما موارد جذاب دیگری نیز وجود دارد که فقط با استفاده از یک هواپیمای سبک یا هلیکوپتر و پرواز به سمت بالا برای عکس گرفتن قادر هستید که به عکاسی هوایی بپردازید.
عناصر گوناگونی برای بررسی هوایی وجود دارد که باید اطمینان حاصل کرد که داده ها به اندازه کافی برای هر آنچه تحقیق می شود، مفید است. به طور معمول دیدن عناصر منظره روی زمین دشوار است، ویژگی های زمین شناختی به سادگی از دست می روند و آنچه ممکن است در سطح زمین ناچیز به نظر برسد، در سطح وسیع تر، مورد توجه بیشتری قرار می گیرد. بنابراین عکاسی هوایی به منظور مطالعه و نقشه برداری، موضوعی حیاتی به حساب می آید.
امروزه کاربرد گسترده تصویر برداری هوایی همراه با فناوری در حال رشد GIS که سیستم اطلاعاتی جغرافیایی تلقی می شود، بسیار قابل توجه است.
عکس های هوایی به دو شکل اساسی گرفته می شود که هر دو شکل کاربرد های مختلفی دارند:
- مورب؛
- عمودی.
امروزه حتی به عنوان عصر تصویربرداری دیجیتال با کیفیت بالا، تصاویر سیاه و سفید بیشتر ترجیح داده می شوند؛ زیرا هم ارزان تر هستند و هم به دلیل کنتراست سیاه، سفید و خاکستری، انتخاب ویژگی های تصویری را آسان می کنند.
عکاسی هوایی به شکل مورب
این تصاویر به طور معمول با یک زاویه 45 درجه گرفته می شود و همانطور که می دانید، به طور غالب به صورت دستی اقدام به این نوع عکاسی می شود.
تصاویر مایل در درجه اول در باستان شناسی به دلیل داشتن زمینه وسیع تر از یک ویژگی و نقطه اطراف آن و همچنین برای عمق دادن کاربرد دارد. این تصاویر به طور تقریبی همیشه با ارتفاع بسیار کمتری نسبت به تصویر عمودی و در تعداد کمتر به دلیل محدود بودن، برای اهداف خاص استفاده می شود.
تصاویر مورب به طور معمول با هواپیماهایی با بال های کوچک و هلیکوپتر گرفته می شود و برای نظارت بر فرسایش ویژگی های زمین و بناهای تاریخی در طول سال و طی دهه های زیاد، به طور کامل مناسب ترین نوع عکاسی هستند.
انتخاب زمان این نوع عکس برداری امری حیاتی است. بسیاری از محققان زمستان را فصل مناسبی برای این نوع عکس برداری می دانند. دلایل زیادی برای این انتخاب وجود دارد، ازجمله:
- دیدن ویژگی مزارعی که محصول ندارند آسان تر است؛
- سطح های حاوی میکروارگانیسم کمی تیره تر از دیگر نواحی دیده می شوند؛
- شرایط برفی و یخ بندان به طور کامل بر برجستگی ها و ویژگی ها تاکید دارد؛
- سطح پایینی که خورشید در این فصل طلوع می کند، سایه های بسیار طولانی تری ایجاد می کند که سبب دید ویژگی‌های بالای زمین می شود.
البته تمام آنچه ذکر شد به معنای بد بودن عکس برداری در فصل گرما نیست اما شرایط ذکر شده در بالا بیشتر در فصول سرد فراهم می شود.
تصویربرداری هوایی به شکل عمودی
گرفتن مستقیم عکس از یک منظره، شکل آشناتری از عکاسی هوایی به نظر می رسد زیرا در واقع یک نمای پلان است. بنابراین هیچ چشم اندازی برای تحریف تصویر وجود نخواهد داشت. همچنین به این معناست که خواندن سطح زمین مانند تغییرات ارتفاع، امری دشوار است. اگر چه ایجاد تصویر برداری سه بعدی از طریق نمایش های کلیشه ای با استفاده از دستگاه، سبب بررسی تمام موارد به طور همزمان خواهد شد.
این عکاسی در ارتفاع منظم گرفته می شود؛ پس مقایسه زمینه های منظره در همان روز یا با فاصله چند سال، برای بررسی توسعه محیط، آسان تر تلقی می شود. چنین عکاسی به ندرت در باستان شناسی قابل استفاده است. این عکاسی منطقه بسیار وسیع تری را پوشش می دهد و به جای جزییات خاص بر توپوگرافی تمرکز دارد.
به عنوان یک قاعده، تفسیر عکاس های عمودی نسبت به تصویربرداری هوایی به شکل مورب آسان تر است. زیرا به دلیل روش های استاندارد تهیه شده در این نوع عکاسی امکان تعیین مقیاس در یک زاویه واحد غیر دلخواه وجود دارد. البته که تمام مزایای دیگر عکاسی عمودی برای مورب نیز وجود دارد اما با تغییر شرایط آب و هوایی، تغییری در عمق و جلوه سه بعدی عکاسی عمودی وجود نخواهد داشت.
اگر تصویر نمای کلی مورد نیاز شماست، عکاسی عمودی بهترین راه برای تصویربرداری هوایی است.
کاربردهای ابزاری تصویربرداری هوایی
جنگ سرد و توسعه عکاسی رنگی به این معناست که عکاسی هوایی کاربرد نظامی نیز دارد. دوربین های ساخته شود توسط ایالات متحده و شوروی که به منظور سفرهای شناسایی در هزار پایی هوا انجام می شد از این نمونه عکس برداری ها هستند.
همچنین عکاسی از طریق امواج فروسرخ برای نقشه برداری از پوشش گیاهی، برای ردیابی و شناسایی گیاهان و درختان بیمار بسیار مهم تلقی می شود.
مطالعات گسترده زیست محیطی مانند نقشه برداری از جنگل ها و تغییرات پوشش گیاهی با گذشت زمان، تغییرات جهت رودخانه و عمق آن ها به منظور برنامه ریزی حفاظت از سیستم های رودخانه ای و برنامه های کاربردی دیگر از کاربرد های تصویر برداری هوایی به حساب می آید.
علاوه بر تمام آنچه گفته شد، به طور کلی کاربرد های تصویربرداری هوایی به شرح زیر است:
- کاربرد در حوزه مطالعات شهری، به منظور توسعه شهری و بررسی تاریخ شهرنشینی، بررسی طیف وسیعی از تاریخ تجارت، جامعه شناسی و برنامه ریزی های مدرن شهری؛
- در حوزه تغییرات اقلیمی به منظور بررسی تغییرات دما و انعکاس آن، ردیابی گونه های مهاجم به آب وغیره؛
- حوزه نظامی؛
- سایر علوم مانند زمین شناسی و باستان شناسی که پیشتر ذکر شد؛
سخن آخر
اگرچه در سال های اخیر به شکل فزاینده ای تصاویر ماهواره ای و نقشه برداری دیجیتال GIS مورد استفاده قرار گرفته است، اما فوتوژئولوژی همچنان سعی در ایجاد کاربردهای عملی برای یافتن ذخایر معدنی و سوختی، بررسی مناطق نقشه برداری و ردیابی تغییرات زمین شناسی، مدیریت آب و همچنین طیف گسترده ای از تصویربرداری هوایی دارد.
با توجه به تعاریف عکاسی هوایی که عکس از بالا یا هوا تلقی می شود، لازم است بدانید که در موارد عمومی هرکسی قادر است عکس های حاصل از عکاسی هوایی را بخواند و از آن در زمینه های گوناگون شهری به منظور تجارت و ساخت و ساز استفاده کند.
علاوه بر تمام آنچه در این مقاله آموختید، تصویربرداری از هوا شامل طیف بسیار گسترده ای از مباحث می شود که مجال توضیحات بیشتر در این مقاله نیست.
Source: www.environmentalscience.org
بدون دیدگاه